***
“Ana!” diyerek ağladı, çocuk.
Yarıcılar köyünde, üç
günden beri bir daha hiç dinmeyecekmiş gibi yağan karın,
penceresinin önüne kadar yükseldiği evlerden birinde.
“Ana!”
Ayakucunda yatan anası
kalkıp yetişti:
“Söyle Halil İbrahim’im!”
Çocuk, eliyle yoklayıp,
anasını bulduktan sonra:
“Anaa! Ana!”
“N’oldu Bebem? Söyle
anana!”
Çapaktan açamadığı
gözlerini anasına doğru tutarak:
“Ana! Gözümü yak!”
Anası bir kibrit çakarak
gözüne tuttu çocuğun. Kibritin ışığını görür görmez,
tekrar yattı çocuk. Henüz uçamayan ve su basmakta olan bir
yere düşen kuş yavrusunun, yavaş yavaş sulara gömülmesi
gibi uyudu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder